[ad_1]
بر پایه گزارش رسمی سازمان راهداری و حملونقل جادهای ایران، تعداد اتوبوسهای بینشهری ایران در فاصله سالهای ۱۳۹۳ تا ۱۴۰۱، به مقدار ۵۵۰۰ دستگاه افت یافته است. این مقدار افت در شرایطی که خرید ماشین از هر زمان فرد دیگر برای مصرفکنندگان دشوارتر شده، ابراز یک معضل بزرگ در سیستم حملونقل ایران را مشخص می کند. به عبارت دیگر، حملونقل افراد از هر زمان فرد دیگر دشوارتر بهنظر میرسد.
بر پایه گزارش مرکز آمار ایران، ۴۶ درصد خانوارهای شهری و ۶۳ درصد خانوارهای روستایی ایران فاقد خودروی شخصی می باشند. به عبارت دیگر، نزدیک به نیمی از خانوادههای ایرانی خودروی شخصی ندارند و برای حملونقل خود به سیستم اتوبوسرانی و راهآهن متکی می باشند. در این بین اتوبوسهای بینشهری بهعلت هزینه مقرونبهصرفه و دسترسپذیری برای تعداد بسیاری از اقشار جامعه، گزینه نخست حملونقل به شمار میروال.
بااینحال «احمدرضا عامری»، سخنگوی اتحادیه شرکتهای تعاونی مسافربری سرزمین، آمار ناگوارتری را در این عرصه اظهار کرده است. بر پایه حرف هایهای عامری، تعداد اتوبوسهای بینشهری سرزمین از نزدیک به ۱۵ هزار دستگاه در سالیان قبل، در نیمه نخست سال ۱۴۰۲ به کمتر از ۶ هزار و ۵۰۰ دستگاه رسیده است. یعنی تنها ۴۳ درصد از ناوگان مسافربری دهه ۱۳۹۰ ایران اکنون فعال می باشند.
اتوبوسهای بینشهری سودآوری ندارند
روزنامه فرهیختگان بعد از انتشار کردن آمارهای یادشده، تصمیم گرفته است تا صحت این آمار را پیگیری کند که یقیناً بینتیجه بوده است. بااینحال، اخبار منتشرشده در رسانههای داخلی افتاتوبوس و این چنین بلیت اتوبوس را نشان خواهند داد. علت مهم این معضل، افتتولید اتوبوس از یکسو و یقیناً افزایش قیمت اتوبوسهای حاضر در بازار از نظر دیگر است.
از بین سه تولیدکننده اتوبوسهای بینشهری در سرزمین، تنها یکی از آنها فعال باقی مانده است. ایران ماشین دیزل نیز که تولیدکننده بزرگ خودروهای تجاری در کشورمان است، علاقهای برای ورود به این بازار ندارد. فعالان حوزه اتوبوسرانی نیز در طول سالیان تازه از این حوزه خارج شدهاند. افزایش سرسامآور قیمت اتوبوس و نیز قیمتگذاری دستوری بلیت اتوبوس، سودآوری این حوزه را بهشدت افت داده است. درنتیجه مالکان اتوبوسها ترجیح خواهند داد بهجای خودروهای مسافربری، شانس خود را در بین خودروهای باری امتحان کنند.
[ad_2]
منبع

