هیولای بی‌رحم ردموند_دنیای تکنولوژی

۱- بستن سه استودیوی زنی‌مکس و ادغام یکی از ‌آن‌ها آن هم در شرایطی که زیر چتر کمپانی تریلیون دلاری ساکن ردموند فعال بودند، بار دیگر مطمعن دوستداران اکس باکس را خدشه‌دار کرد. یقیناً اگر سپس از این همه تناقض در رفتارهای مدیران برند اکس باکس، اعتمادی هم باقی مانده باشد. درست چند هفته سپس از روزهایی که فیل اسپنسر، سارا باند و مت بوتی خیال گیمرهای این پلتفرم را از وجود یک سخت‌افزار در آینده راحت کردند، چند تیم از خلاق‌ترین استودیوهای بتزدا بدون هیچ توضیح قانع‌کننده‌ای به کارشان آخر خواهند داد. آن هم نام‌هایی که Prey و «دیس‌آنرد» را خلق (آرکین آستین) و همین سال قبل با ساخته‌شان غوغا به پا کرده‌اند (تنگو گیم‌ورکس با «های-فای راش»). درست یک روز سپس از این اتفاقات، مت بوتی از لزوم «بازی‌های کوچک‌تری که برایشان جایزه و نمره‌های خوب به دست بیاورند» می‌گوید. دقیقا همان منابعی که کم‌تر از ۲۴ ساعت قبل برای همیشه به دست فراموش سپردند و صدها نفر را بیکار کردند. مایکروسافت و اکس باکس سرشار از تناقض می باشند. تناقض در سیاست‌گذاری، گفتن عمومی و یقیناً احترام به شعور و حقوق مخاطب.

۲- فیل اسپنسر در شرایطی پیش‌تر از حمایتاز ایده‌های گسترش‌دهندگان حرف های می بود که اکنون خلاق‌ترین نام‌هایی که در استودیوهای تازه جذب‌شده‌شان وجود داشتند، یا وجود ندارند و یا از بین رفته‌اند. مالکیت آی‌پی Evil Within چه سودی دارد هنگامی شینجی میکامی یا جان جوهاناس وجود ندارند و تنگو گیم‌ورکسی در کار نیست. دیس‌آنرد چه‌طور قرار است در روزها و برنامه‌ی شلوغ شعبه لیون آرکین پیش برود، آن هم در شرایطی که حتی هاروی اسمیت هم دیگر کنار استودیوهای آرکین نیست؟ به نظر امبریسر گروپ تنها شرکت بزرگ دنیا نیست که ابتدا کمپانی‌های خلاق را می‌خرد و سپس به این نتیجه می‌رسد که از بعد مدیریتشان برنمی‌آید. مایکروسافت و اکس باکس، یک قمار همه‌قد روی «استارفیلد» کردند و یقیناً از آن نتیجه هم گرفتند. قبل‌تر قماری بزرگ‌تر روی سرویس‌های اشتراکی و گیم‌بعد داشتند که از قضا آن هم پیروزی‌آمیز می بود. همه‌ی پیروزی‌های نسبی اما قبل از آن می باشند که بزرگ‌ترین قرارداد و تصاحب تاریخ صنعت را رقم بزنند و اکتیویژن-بلیزارد را به زیرمجموعه‌هایشان اضافه کنند.

۳– همه‌ی این‌ها بهایی است که اکس باکس برای اضافه شدن اکتیویژن-بلیزارد می‌پردازد. بهایی که نه سود گیمرهاست، نه گسترش‌دهنده‌ها و نه حتی برند اکس‌باکس و سهام‌دارانش. اکس باکس پیش از این تنها بخشی از دریای برندهای گوناگون زیرمجموعه مایکروسافت بوده است و سود و ضررش هر چه بوده، از گزند تصمیمات مدیران ارشد مایکروسافت دور مانده. اکنون اما ۷۵.۴ میلیارد دلار پول خرج کرده‌اند، مالک Call of Duty می باشند و به فکر راه‌اندازی استور موبایلی تحت وب برای رقابت با گوگل و اپل. سیاستی که احتمالا در راستای سیاست‌های قبل اکس باکس، گیم بعد و اکس کلاود باشد؛ اما مایکروسافت برای رسیدن به آن هر آن‌چه از نظرش سودده نباشد را از ریشه می‌زند. کاری که پیش از این با ویندوزفون کرد.

۴- سارا باند در سخن بگویید‌هایش با بلومبرگ می‌گوید که ماموریت‌شان «یقین شدن از سلامت تجارت اکس باکس» در طویل زمان است. حرفی که توجیه بسته شدن سه استودیو، از بین بردن نام یک استودیو دیگر و یقیناً از دست رفتن صدها توانایی خواهد می بود. جیسن شرایر در آخرین گزارش خود معتقد است که این تنها اغاز کار مایکروسافت برای تعدیل‌های امسال خواهد می بود و حتی استودیوهای مهم اکس‌باکس گیم استودیو هم امکان پذیر قربانی سیاست‌های تازه شوند. سیاست‌هایی که از مدیران بالادست مایکروسافت تزریق می‌بشود و هر چه هست، یک تحول معنادار نسبت به برند و شرکتی است که پیش از این می‌شناختیم. به شکلی که انگار اکس باکس در فرم کلاسیک خود مرده و اکنون هیولای بی‌رحم ردموند جایگزینش شده است. هیولایی که تصمیم‌گیری‌های سهل‌انگارانه و عدم پیشرفت اعداد و رقم های سرویس‌های اشتراکی در ماه‌های تازه را با تعدیل نیروهای خلاق و خوش قریحه توجیه می‌کند. باید چشم به راه ماند و دید که بعد از شوکیس ماه آینده اکس باکس، مصاحبه فیل اسپنسر با رایان مک‌کفری چه طور پیش خواهد رفت و چه جواب‌هایی به شکسته شدن مجدد مطمعن هواداران داده خواهد شد. تا آن موقع تنها چیزی که از آن یقین هستیم، مالکیت مایکروسافت روی همه این برندهاست. جز این هر چیزی که از احتمالات و تصمیم‌های منطقی می‌دانید را دور بریزید. علتما ذی‌نفعان فرهنگی صنعت بازی و دوستدارانش با تاجرانی که فقط تصمیم درآمدزایی از آن را دارند، تفاوت بسیاری دارد.

زیاد تر بخوانید: