[ad_1]
محققان بر این باورند که قدیمیترین پوست فسیلشده را اشکار کردهاند. این نمونه در یک سیستم غاری آهکی در اکلاهما نهان شده می بود و مربوط به اغاز دوره پرمین، بین ۲۸۹ تا ۲۸۶ میلیون سال پیش است.
پوست از تکه اپیدرم و متعلق به یک خزنده باستانی است. اپیدرم لایه بیرونی پوست در آمنیوتها (گروهی شامل خزندگان خشکی، پستانداران و پرندگان) است. مطالعهای که کشف پوست و چندین فسیل دیگر در سیستم غاری را توصیف میکند، در Current Biology انتشار شده است.
به حرف های تیم تحقیقاتی، این نمونه پوست کوچکتر از ناخن انگشت که اخیراً کشف شده، اولین فسیل شناختهشده از پوست در دوران پالئوزوئیک است. فسیلهای دیگر شامل تودههای پوستی، تکههایی از پوست خزنده باستانی ریشهبینی (Captorhinus aguti) و چندین فلس از آنامنیوتها، حیواناتی که در آب تشکیل همانند میکنند، بودند.
نوارهای پوستی از ریشهبینی فسیلشده از پشت سر حیوان بودند. به این علت تیم قادر نبوده است همه پوست آمنیوت را با موجودات خاص باستانی مرتبط کند.
اپیدرم راحت از بین میرود، اما از بدن در برابر دنیای خشن خارجی محافظت میکند. این قسمت خارجیترین لایه پوست است که ما را هیدراته نگه میدارد و از ما در برابر همهچیز؛ از باکتری گرفته تا دمای شدید محافظت میکند. پوست باستانی که توسط تیم مورد مطالعه قرار گرفت نیز کار شبیهی را برای میزبان خزنده باستانی خود انجام داده است.
همه مثالهای پوستی که در غار اشکار شدهاند بهلطف برخی شرایط نگه داری شدهاند. «اتان مونی»، دیرینهشناس دانشگاه تورنتو و نویسنده مهم مقاله، او گفت:
«حیوانات در اغاز دوره پرمین به درون این سیستم غاری میافتادند و در رسوبات رسی زیاد ریز دفن میشدند که فرآیند فروپاشی بافت پوست را به تأخیر میاندازد. اما مسئله مهم این است که این سیستم غاری در طول دوره پرمین یک محل نشت نفت فعالی بوده است. به این علت فعل و انفعالات بین هیدروکربنهای نفت و قیر به گمان زیادً علتمیبشود که این پوست نگه داری بشود.»

در زیر میکروسکوپ، سطح پوست شباهتهایی به پوست کروکودیل دارد. لولاهای بین فلس آن شبیه آن چیزی است که در مارها و مارمولکهای کرمی حاضر دیده میبشود.
در این مقاله، تیم اشاره میکند که مورفولوژی پوست و سن بسیار آن مشخص می کند که این اندام مهم برای زندگی مهرهداران زمینی، قبلاً در مرحله های اولیه آمنیوتها وجود داشته است؛ یعنی وقتی که آمنیوتهای اولیه به شکلهای گوناگون زندگی منشعب شدند، اپیدرم وجود داشت.
خزندگان باستانی تاریخچهای پویا دارند که میتوان آن را از فسیلها بیرون آورد. در سال ۲۰۲۲ فسیلی ۱۵۰ میلیون ساله از وایومینگ کشف شد که روال تکاملی نولسرسانان را روشن کرد: تواتارا.
یقیناً پوستی که اخیراً مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت، تقریباً دو برابر آن خزنده باستانی قدمت دارد، که یادآور این است که زمان واقعا چه مقدار پیچیده و ژرف است.
[ad_2]
منبع

